بعد از این نور به آفاق دهیم از دل خویش

بعد از این نور به آفاق دهیم از دل خویش       که به خورشید رسیدیم و غبار آخر شد

آن پریشانی  شب های دراز  و  غم دل            همه  در  سایه  گیسوی نگار   آخر شد

باورم نیست زبد عهدی ایام هنوز                   قصه  غصه  که  در  دولت یار   آخر شد

ساقیا لطف نمودی قدحت پر می باد            که به تدبیر تو  تشویش خمار  آخر شد

                           در  شمار  ار  چه  نیارد  کسی  حافظ  را

                           شکر کان محنت بی حد و شمار آخر شد